وضعیت فواصل زمانی اعزام بیماران ترومایی از صحنه تا بیمارستان در اورژانس پیش بیمارستانی تبریز – ایران

پیش‌زمینه و هدف: یکی از مهم‌ترین مفاهیم در اورژانس پیش بیمارستانی پاسخ و انتقال سریع بیماران ترومایی است. هدف از این عمل ارائه مراقبت با کیفیت، کاهش آسیب و مرگ‌ومیر در اورژانس می­باشد. شاخص‌های زمانی متعددی بر فرآیند اعزام آمبولانس اثر دارد. هدف مطالعه حاضر، بررسی فواصل زمان اعزام بیماران ترومایی از صحنه تا بیمارستان در اورژانس پیش بیمارستانی تبریز می­باشد. مواد و روش کار: در این پژوهش توصیفی تمامی پرونده­های مصدومان ترومایی تماس‌گیرنده با اورژانس 115 سال 1393 که منجر به اعزام اورژانسی در شهر تبریز گردیده، موردبررسی قرار گرفت. برای دسترسی به اهداف پژوهش از چک‌لیست مشتمل بر مشخصات بیمار، وضعیت صحنه، وضعیت بیمار و فواصل زمانی اعزام، استفاده شد. داده‌های جمع‌آوری‌شده پس از وارد کردن در نسخه 16 نرم‌افزار SPSS با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی تجزیه‌و‌تحلیل گردید. یافته‌ها: از مجموع کل 37002 مأموریت ثبت‌شده در طول یک سال در اورژانس، 5614 مورد مربوط به مصدومان ترومایی بود. 88/75 درصد مرد بودند و میانگین سنی مصدومان 71/17 ± 54/35 سال بود. 5/94 درصد از مصدومان، سطح هوشیاری پایداری داشتند و هیچ بیماری در زمان انتقال در آمبولانس فوت نکرد. میانگین زمان فعال‌سازی، پاسخ، حضور در صحنه و انتقال بیماران به بیمارستان به ترتیب 38/2، 07/10، 11/8 و 13/9 دقیقه بود. در این مطالعه  شایع‌ترین عامل ترومای بیماران حوادث ترافیکی (9/72 درصد) بوده و ترومای غیر نافذ (6/85 درصد) بیشترین نوع تروما بود. میانگین کل فواصل زمانی از زمان تماس تا رساندن بیمار به بیمارستان 16/30 دقیقه بود. در این پژوهش تفاوت معناداری بین میانگین زمان فعال‌سازی با سطح هوشیاری و مکانیسم آسیب و همچنین بین میانگین زمان کل اعزام با سطح هوشیاری، نوع تروما و مکانیسم آسیب دیده شد. بحث و نتیجه‌گیری: نتایج مشخص نمود در شهر تبریز حوادث ترافیکی در رأس علل تروما قرار دارد. درمجموع  شاخص‌های زمانی اعزام مناسب­ بود و پرسنل اورژانس در بیماران با وضعیت هوشیاری پایین و ترومای نافذ سریع عمل کردند. زمان فعال­سازی آمبولانس­ها بالاتر به نظر می‌رسد که نیاز به برنامه­ریزی و اصلاح دارد.